“What would you get if John Lee Hooker quarantined with Kraftwerk? Jim Keller’s mix of industrial blues and industrial menace ”Don’t Get Me Started”, could turn out to be the definitive song for the pandemic… “

Zeven jaar na ‘Heaven Can’t Wait’ (2014) verscheen in februari het vierde soloalbum ‘By No Means’ van singer, songwriter, producer en componist Jim Keller. Hij is een cultfiguur in de muziekwereld, zijn optredens in de Lakeside Lounge in New York en The Rockwood Music Hall zijn legendarisch. Als de beste spelers van de stad niet met hem op het podium stonden, zaten ze in het publiek, zongen ze mee, speelden ze mee of maakten ze het soort lawaai waardoor je opgesloten zou raken in een kleinere stad.

In 1978 richtte Keller in San Fransisco, samen met leadzanger en ritmegitarist Tommy Heath, Tommy Tutone op. De band kende hier in Europa maar een gering succes, maar was in Amerika een grootheid. Na de release van het titelloze debuutalbum van de groep in februari 1980 bereikten ze in Amerika de top 40 met de single "Angel Say No". Na zijn verhuis naar New York leidde hij de uitgeverij van de legendarische pianist en componist Philip Glass en nam de leiding over van Glass als directeur van Dunvagen Music.

In 2005 begon Keller opnieuw te schrijven, keerde hij terug naar de studio en hervatte hij zijn optredens, met een stem die ouder was geworden door tijd, whisky en beloften. Hij debuteerde in 2005 solo met ‘Sunshine In My Pocket’, in 2011 volgde ‘Soul Candy’ en in 2014 ‘Heaven Can’t Wait’.

“'Het eerste woord dat in me opkwam, is wanhoop. Ik bedoel dat niet afgezaagd. Het is alsof ik dit moet doen. Ik moet muziek spelen. Omdat ik een tijdje stopte. Toen ik voor het eerst met Philip begon te werken, trouwde en een kind kreeg, ben ik er bijna 10 jaar mee gestopt. Speelde niet. En mijn wereld draaide op zijn kop. Het werkte niet meer. En pas toen ik weer muziek bracht, werkte het weer. En het is omdat ik geen keus had. Toen ik probeerde het niet te doen, werkte mijn wereld niet. Dus als ik zeg dat het wanhoop is, is het dat ook. En het kan me niet schelen wat het in je leven is - voor mij is het muziek. Maar wat zijn de twee belangrijkste dingen voor mij? Nou, het is familie en muziek. En ik weet niet zeker in welke volgorde ze terechtkomen. Vertel mijn familie niet dat ik dat zei (vervolgde hij met een veelbetekenende lach)...” (uit interview met Jim Keller)

Op ‘By No Means’ speelt op elk nummer op gitaar de Los Lobos’ frontman David Hidalgo en bestaat de eersteklas ritmesectie uit drummer Michael Urbano (Todd Rundgren, John Hiatt) en bassist Bob Glaub (Jackson Browne, Warren Zevon). Toetsenist en de man voor alle “other stuff” was producer Mitchell Froom (Randy Newman, Crowded House, Paul McCartney). Hij organiseerde de opnamesessies in zijn thuisstudio in Los Angeles.

“The next capture with the magic of simplicity…”

Zijn “Easy Rider” schreef hij, zoals alle elf nummers -met de nadruk op het vertellen van verhalen- samen met songwritingpartner, multi-instrumentaliste en achtergrondzangeres Byron Isaacs (The Lumineers, Levon Helm). Keller schonk de opbrengst van het nummer dat nostalgisch het leven van een reizende muzikant onderzoekt, aan Sweet Relief Musicians Fund, een liefdadigheidsinstelling die artiesten in nood helpt. Met Froom schreven ze “Laying on the Tracks” en het erg frele en herkenbare “I Don't Want to Fight Anymore”. Drijvend op een vrolijke melodie dobbert “Find My Shadow” door de kamer. Keller’s commentaar over het nummer: “wat ik zo leuk vind aan het nummer, is dat de melodie vrolijk en vrolijk is, als een deuntje van Roger Miller, maar de tekst gaat echt over verdwaald raken...". In ware Tom Waits “midnight” stijl en met wat Texmex invloeden doet Keller “Maria Come Home”. “Don't Get Me Started” is wat zo velen van ons op dit moment voelen, of we nu thuisblijven of aan de frontlinie hangen. Het spaarzame, akoestische nummer thuisblijven is aan het begin van de pandemie online geëvolueerd met een groot aantal in quarantaine geplaatste van Keller’s vrienden, die een solo aan het einde van het nummer breien. Een breed scala aan artiesten, variërend van Wilco's Nels Cline tot Philip Glass, heeft een unieke stempel op het nummer gedrukt. Het vertelt het trieste verhaal van een man die een moeilijke periode doormaakt tijdens het begin van COVID. Het is de frasering die je vasthoudt, sluw en alwetend, maar nog steeds wachtend op dat ene geheim dat het misschien allemaal de moeite waard maakt, dat deze hele gekke puinhoop misschien wel begrijpt. Op “Wild Love” wordt even de comfortzone verlaten, maar na de afsluiter “Done Walking the Line” zijn alle duivels opnieuw verdwenen.

‘By No Means’ is Keller’s nieuwe album en zijn volgende muzikale hoofdstuk. Hij schreef hiervoor met collega’s songwriters elf nummers, die worden versterkt door zijn ruige, donkere maar wereldwijze zang en onopgesmukte arrangementen. ‘By No Means’ van Jim Keller is na zeven jaar door zijn arrangementen met een ogenschijnlijk eenvoudig maar uiteindelijk verfijnde structuur, het bewijs van “less is more”.

“After seven years, Jim Keller's ‘By No Means’ is through his arrangements with an apparently simple but ultimately refined structure, the proof of “less is more”…“ (ESC – rootstime.be)

Eric Schuurmans

Album track list: 01. Easy Rider (2:23) – 02. Laying on the Tracks (2:32) – 03. I Don't Want to Fight Anymore (2:37) – 04. Mistakes (3:35) – 05. Find My Shadow (2:20) – 06. Maria Come Home (2:56) – 07. Don't Get Me Started (3:40) – 08. Pretending (2:59) – 09. Love on the Line (2:48) – 10. Wild Love (2:03) – 11. Done Walking the Line (2:14) / Music/Lyrics by: Jim Keller & Byron Isaacs and Mitchell Froom (2,3,10) or Billy Harvey (5), or Julian Crouch (9) ℗ & © 2021 - Produced by: Mitchell Froom & David Boucher | Album credits: Jim Keller: vocs, a- guitar / David Hidalgo: guitar / Michael Urbano: drums / Bob Glaub: bass / Mitchell Froom:  keyboards and other stuff

Discography JIM KELLER: By no Means [2021] | Heaven Can’t Wait [2014] | Soul Candy [2011] | Sunshine in my Pocket [2005] |